historia
-
Historia miasta Lwowa
Założycielami grodu obronnego w 1251 roku byli książę Daniel i jego syn Lew z dynastii książąt halickich. Po bezpotomnej śmierci Bolesława Trojdenowicza w 1349 r. Lwów zajął jego wuj król Kazimierz Wielki i po latach walk i dwukrotnym spaleniu, odbudował go i doprowadził do rozkwitu, a następnie nadał mu prawa miejskie.
Za czasów Ludwika Węgierskiego Ruś Halicka została odłączona od korony polskiej, ponownie do granic Polski przywróciła ją królowa Jadwiga.
Okres rozwoju miasta przypada na czasy panowania Jagiellonów, Lwów stał się stolicą województwa i siedzibą arcybiskupów. W tolerancji żyli obok siebie mieszkańcy różnych narodowości i wyznań. Do potęgi gospodarczej Lwowa przyczynił się król Władysław Warmeńczyk nadając miastu prawo składu, zaś o potędze obronnej decydowało zbudowanie dwóch zamków: niskiego i wysokiego. Miasto było nękane przez wojska tatarskie, a w 1527 miał miejsce wielki pożar niszczący większą cześć zabudowań.
Wiek XVI to okres ponownego rozkwitu, powstało wiele budowli w stylu renesansowym z wpływami różnych kultur, które razem zmieniły Lwów w stolicę artystyczną Rzeczypospolitej. Zbudowano wtedy Cerkiew Wołoska, a w latach późniejszych: kaplica Boimów, kościoły Bernardynów, Jezuitów, a w rynku kamienice: Czarna i Królewska.
Kolejne wieki przyniosły miastu liczne oblężenia, próbowali je zdobywać kozacy pod wodzą Chmielnickiego, Szwedzi, książe siedmiogrodzki Jerzy Rakoczy oraz sułtan Mehmed IV. Miasta nie udało się zdobyć lub zawierane zostały układy i płacony był okup. Dopiero w 1704 Lwów został zajęty i splądrowany przez Szwedów.
Po okresie wojen miasto się ponownie odbudowało, powstały słynne kościoły: dominikanów, trynitarzy, paulinów i katedra unicka św. Jura. W 1759 r. Papież Klemens XIII nadał akademii prawa uniwersyteckie.
Po utracie niepodległości w 1772 r. Lwów znalazł się w zaborze austriackim. Nastąpiła germanizacja społeczeństwa, zamknięto wiele kościołów, klasztorów i szkół. W ograniczonym zakresie działały polskie instytucje i obiekty kulturalne.
W 1830 miał miejsce wielki głód i epidemia cholery.
Galicja uzyskała autonomię w 1867 r. nastąpiła polonizacja urzędów samorządowych i administracyjnych. Język polski powrócił też do szkół i uczelni. Otwarto linie kolejowe i Lwów stał się ważnym węzłem komunikacyjnym. W okresie tym zbudowano gmach politechniki, sejmu krajowego i wielu innych obiektów kulturalnych. W 1899 powstała sieć wodociągów, a w 1901 elektrownie.
Od 1907 r. nasilają się konflikty polsko-ukraińskie. Polacy zakładają tajne organizacje wojskowe: Związek Walki Czynnej, Związek Strzelecki, Drużyny Bartoszowe i Drużyny Strzeleckie.
Wojna bałkańska i I wojna światowa zatrzymują dynamiczny rozwój miasta. We wrześniu 1914 r. Lwów zajmują wojska rosyjskie. W 1918 r. na skutek Traktatu Brzeskiego Galicja został podzielona i część wschodnia przyznana Ukrainie. W listopadzie 1918 r. doszło do walk Polaków z Ukraińcami. Władze austriackie sprowadziły do Lwowa ukraińskich Strzelców Siczowych. W tym czasie większość mężczyzn była jeszcze na wojnie, więc miasta bronili dzieci i młodzież. Ta bohaterska obrana zmusiła wojska Budionnego do wycofania się. Po wojnie naczelnik państwa Józef Piłsudski odznaczył miasto orderem Virtuti Militari, a jego obrońcą poległym w walkach wzniesiono pomnikowy Cmentarz Orląt Lwowskich
We wrześniu 1939 roku na mocy paktu Ribbentrop-Mołotów, Lwów dostał się pod okupację sowiecką, rozpoczęły się masowe wywózki Polaków i prześladowania.
29 czerwca 1941 r. miasto zajmują wojska hitlerowskie,
w kolejnych latach okupacji aresztowano i rozstrzelano 25 profesorów wyższych uczelni Lwowa i prawie całą ludność pochodzenia żydowskiego.Po zakończeniu wojny Lwów został przyłączony do Ukrainy (ZSRR) a Polacy wysiedleni do Polski, głównie na odzyskane ziemie zachodnie.